zondag 31 maart 2024

Micromeningen maart 2024

Een overzicht van de voorstellingen die ik deze maand heb gezien – met mijn ongevraagde, ongepaste en schandalig ongenuanceerde mening in twee of drie zinnen. Soufflages uitsluitend bedoeld voor de betere verstaanders...

Makkelijk in de Omgang – Lisa Ostermann

Gezien: 1 maart, Meervaart

Lisa is gewoon heel erg grappig!

Huis van Troje – Toneelschuur Producties / Mateusz Staniak (r)

Gezien: 2 maart, De Schuur

De ondergang van Troje wordt in de regie van Mateusz Staniak achterstevoren verteld en zo'n conceptuele ingreep deed het ergste vermoeden maar werkt goed. Sterker: achteraf vind ik de voorstelling steeds beter worden want ik kan mij enkele scènes nog haarscherp voor de geest halen. Komt natuurlijk ook door de fantastische acteurs.

De Meester en Margarita – Orkater / Belle van Heerikhuizen (r)

Gezien: 3 maart, De Meervaart

Reprise van dit muziektheaterstuk uit 2021 was ronduit geweldig! Marit Hooijschuur zag ik alleen in haar rol als getroebleerde jonge vrouw in de broeierige stukken van Lenz, maar tot mijn verrassing speelt en zingt zij hier uitbundig en vol vuur de rol van Margarita. Theatrale bewerking van de befaamde roman van Boelgakov is gelukkig niet geactualiseerd en zo blijft de fantastische mix van stijlen en genres op geweldige muziek van o.a. Tessa Jackson één groot theaterfeest.

Wachten op Godot – Erik Whien (r)

Gezien: 5 maart, Koninklijke schouwburg

Beckett blijft natuurlijk altijd goed maar ik vond dit toch een mindere van 'Beckett specialist' Erik Whien. Met name het veel te koddige spel van Mark Rietman met zelfs letterlijk een knipoog naar het publiek is gewoon veel te dik. Beckett is natuurlijk ook bijzonder geestig maar zijn soort humor kan naar mijn smaak beter droog geserveerd worden.

Myrthe Siebinga zoekt een Kamer – Warme Winkel

Gezien: 6 maart, Frascati

Een hele lange, vreselijk saaie aanloop naar een woeste sprong van Myrthe. Het is ook deze overtuigende woedeuitbarsting van Myrthe die de voorstelling nog net over de streep trekt. Conceptuele vormtrucjes van de Warme Winkel beginnen een beetje sleets te worden. Wanneer schrijft (en speelt!) Vincent nu weer eens een echt stuk? Na zijn magistrale gooi naar de Louis d'Or is het eindeloos voortmodderen met aardige, maar nooit echt verpletterend goede ideeën.

Exit Poll – HNT / Belle van Heerikhuizen (r)

Gezien: 7 maart, Bellevue

Van mijn leraar Nederlands op de middelbare school leerde ik al dat satire gewoon heel erg moeilijk is: één typering die niet lekker landt en je bent je publiek kwijt. In deze voorstelling is alles ook weer te dik aangezet. Dubbelrollen blijven mede door de acteerstijl lange tijd verwarrend. Paar aardige grappen en karikaturen maar ik vond het allemaal toch een beetje flauw.

(V) – de Nwe Tijd

Gezien: 7 maart, De Brakke Grond + 15 maart, De Kikker

(Zie deze aparte bespreking samen met 'Weiblicher Akt 13: De Ander' van Discordia).

Eigenlijk is alles Amazing – L’Amour Toujours

Gezien: 8 maart, Frascati

In zijn recensie in de Theaterkrant vond Sander Janssens het meta-theater van L’Amour Toujours op den duur wat vermoeiend en dat ben ik ook wel met hem eens. Het continu alles en iedereen ironiseren is wellicht bedoeld als zedenschets van een generatie die moeite heeft om tot een oprechte, waarachtige of op z’n minst toch enigszins serieuze uitspraak te komen, maar blijft als voorstelling uiteindelijk wel een beetje leeg.

Katinka strikes Back – Jip Smit

Gezien: 9 + 29 maart, InsBlau + Bellevue

Het nieuwe genre fantasy-theater dat Jip Smit met Motherland heeft gecreëerd, blijft fenomenaal. Zoals dat hoort bij een trilogie, worden er in het tweede deel van het epos twee nieuwe karakters geïntroduceerd en daarmee wordt het heerlijk idiote verhaal opeens ook een stuk complexer. De verrassing van het samenspel met het publiek is er een beetje van af, maar de manier waarop Jip en haar medespelers ons weer vol overgave meeslepen in een krankzinnig avontuur blijft gewoon heel knap en een feest om mee te maken.

The Underground – NITE + Club Guy Roni

Gezien: 12 maart, Koninklijke Schouwburg

Zeer geslaagd muzikaal totaaltheater, vooral door de muziek van Brendan Faegre door Asko|Schönberg en Slagwerk Den Haag. Toevallig heb ik kort geleden Aantekeningen uit het Ondergrondse van Dostojevski weer gelezen en daardoor had ik aanvankelijk wat bedenkingen bij de montere Sanne den Hartogh als nihilistische kankeraar, maar die twijfel loste snel op in de voortvarende manier waarmee het hele circus in gang werd gezet. Prachtige kostuums ook van Maison the Faux.

The last Chapters – Thomas Dudkiewicz

Gezien: 13 maart, De Kikker + 26 maart Frascati

Er is lang gewekt aan het hoorspel dat live wordt uitgevoerd door Thomas en zijn geluidsontwerper Thomas Loos – en dat hoor je want het is werkelijk een fantastische onderdompeling in een Lewis Carroll-achtige wereld geworden. Thomas vertelde dat hij perfect Engels heeft leren spreken omdat het Engels hem de vrijheid bood om de verschillende accenten van alle rollen net wat dikker aan te zetten. Hoewel ik een grote voorstander van het Nederlands ben, denk ik dat hij in dit geval wel gelijk heeft. Gewoon heel erg goed allemaal.

Oei – 't Barre Land

Gezien: 16 maart, Frascati

Dichter, vertaler, schrijver, toneelschrijver en tekenaar Erik Bindervoet is zo’n taalvirtuoos die samen met zijn kompaan Robbert-Jan Henkes voor de lol maar eens de complete werken van James Joyce gaat vertalen. Voor ‘t Barre Land heeft hij nu een tekst over Oei, de dochter van Katsushika Hokusai geschreven – geheel in de Japanse dichtvorm ‘Tanka’ (vijf regels met 5-7-5-7-7 lettergrepen). Aan Margijn Bosch vervolgens de taak om die monoloog van anderhalf uur uit het hoofd te leren. Resultaat is een geweldig vol en kleurrijk taalboeket dat zelfverzekerd en met veel overtuiging door Margijn op het toneel wordt gebracht. Subtiel samenspel met gitarist Stef van Es geeft precies de juiste sfeer waarin het verhaal van de vrijwel onbekende Oei helemaal tot leven komt.

One I pulled down my Underwear... – DAS-theatre presentatie Aline Olmos

Gezien: 18 maart, DAS Arts

Het is ondertussen wel bekend dat jonge kunstenaars en theatermakers zich tegenwoordig bijna nergens meer voor generen. In haar eindexamen presentatie van DAS-theatre pakte de Braziliaanse Aline Olmos ook weer lekker uit als musemgids die ons door een tentoonstelling van ingelijste zwarte slipjes met bijzondere ‘lekvlekken’ leidde. Dit was de inleiding van een knotsgekke collage waarin beeld, geluid, tekst, objecten en handelingen van elkaar werden losgekoppeld en wij er in ons hoofd toch min of meer samenhangende verhaaltjes van maakten. Lekker losjes en vrolijk. Vooral het gefluisterde gesprek onder en boven tafel tussen haar geklede boven- en naakte onderlijf dat/die tot haar eigen verbazing een ei had geproduceerd, was erg grappig.

The Omen – Tijd van de Wolf / Alexandra Broeder

Gezien: 24 november '23 + 20 maart '24, Frascati

Zie de bespreking bij top-10 voorstellingen 2023

Augustus: Oklahoma – Toneelgroep Maastricht & De Theateralliantie

Gezien: 22 maart, DelaMar

Gewoon fijn om weer eens een groot stuk door een groot gezelschap in een groot theater te zien. Regisseur Michel Sluysmans heeft het originele familiedrama van Tracy Letts van vijf uur teruggebracht naar drie uur (incl. pauze). Komt een beetje moeizaam op gang maar is uiteindelijk lekker meedeinen op het spel van ervaren acteurs als Ariane Schluter, Wendell Jaspers, Porgy Franssen, Anneke Blok(!) en Hanne Arendzen. Geweldig knap geschreven dialogen, maar het echte drama van het intergenerationele psychische geweld zit een beetje verstopt in bijtende dooddoeners en valse terzijdes. Dat is weliswaar behoorlijk realistisch en vaak zijn die ad rem opmerkingen ook bijzonder gevat, maar als er een paar enthousiaste lachers in de zaal zitten, wordt het soms wel erg kluchtig. Er valt zeker het nodige aan te merken op deze uitvoering (het Hollandse realisme met a-b-a-b dialogen, het foeilelijke decor) maar het blijft een ijzersterk stuk en ik heb mij prima vermaakt.

Versus – Theater Utrecht, Cello Octet Amsterdam

Gezien: 23 maart, Frascati

Ik ben altijd wel geïnteresseerd in de zoektocht van jonge mensen naar hoe zij zich kunnen verhouden tot de almaar complexere problemen van deze wereld, maar dit twistgesprek tussen Ntianu Stuger en Vincent van der Valk ontaarde al snel in een schreeuwerige cursus nihilisme voor beginners en die kon mij nauwelijks boeien. De sfeervolle muziek van acht cello’s was wellicht bedoeld om alle argumenten in een abstractere, filosofische context te plaatsen, maar de intermezzo’s fungeerden louter als komma’s in een drammerig betoog over natuurwetten, valse ethiek, vrije wil en handelingsbewustzijn. Ik ben een beetje te dom (of gewoon te oud) voor deze kolkende gedachtestromen want mijn gedachten dwaalden al snel af naar de boodschappen voor de maaltijd morgenavond. Misschien is het ook geen toeval dat Wouter Oudemans (de groothandelaar bij wie men ongetwijfeld een hoop van deze ranzige mosterd heeft gehaald) deze week zijn laatste adem uitblies. Wel mooie muziek en een hele mooie spiegelwand (kostte volgens de technicus € 10.000...).

Winterwater – Feikes Huis / Studio Figur / Rieks Swarte

Gezien: 27 maart, Bellevue

De poëtische speelstijl van deze 14+ voorstelling over eenzaamheid, seksueel geweld en suïcide leek mij wat traag voor die leeftijd, maar volgens Pluck Venema (maakster en bespeler van de poppen) was het jonge publiek altijd doodstil. Snap ik ook wel want het sterk autobiografische verhaal van Lex Paleaux is door Rieks Swarte weer kraakhelder vormgegeven. Jammer dat er ‘s avonds in Bellevue geen kinderen en slecht zo’n dertig volwassenen zaten. De voorstelling is ook maar 19 keer verkocht omdat veel programmeurs de thema’s te zwaar vonden – onterecht want het gevoelige verhaal wordt met een zekere lichtheid verteld en zo maakt de voorstelling deze lastige onderwerpen voor pubers juist goed bespreekbaar.

De Sprong – Nora Fischer

Gezien: 30 maart, Muziekgebouw

Moet nog even nadenken wat ik eigenlijk van deze performance vond...